zostal ci deszcz

Ta cieńka linia między prawdą a fikcją

Konsekwencją kłamstw strawionych z czerwonym winem

Wylanym na biały dywan.

Metalowa puszka myśli

Powciskanych w ciemne kąty wyobraźni

Byle nie tam, byle nie dzisiaj

Ukrywałeś się tyle lat

Bezczelny draniu pożyczonych taśm

Przepisanych książek.

Już został ci tylko deszcz

Czarne chmury przynoszące dźwięk

O parapet ze schodzącą farbą.

Jak długo jeszcze, niewierny człowieku

Będziesz polegał

Na własnej głupocie?

Jak długo, biedaku

O zaczerwienionych oczach

Będziesz żebrał o każdy promień nadziei?

Zniknęła, a z nią,

Ostatnie krople wina

Wierzących w jad twego języka.

Teraz możesz gnić w owocach swego życia

Nikt już ci nie uwierzy,

Nikt nigdy, na pewno

Nawet twoje własne ego.

Czołgając się od stóp do stóp

Błagać będziesz o przebaczenie

Win

I kto wtedy usłyszy?

Kto zmiękczy swe serce dla ciebie,

Kamienny draniu?

Ty, który życie spędziłeś plecami do innych

Teraz potrzebujesz wzroku współczucia.

Ty, który nie wybaczałeś

Mszcząc się nawet na najbliższych,

Teraz sam jesteś, sam sobie winny.

Złodzieju miłości

Bezlitosny draniu

Ukradłeś każdą szansę na lepsze

Zabiłeś każdy promyk nadziei

Zgasiłeś każdą świeczkę

Tak mozolnie zapalaną.

I teraz

Nawet ironia śmieje się z ciebie

Bo tyle dołków wykopałeś

A w końcu sam w nie wpadłeś.

Czy obudzisz się kiedykolwiek?

Czy zobaczysz, że tylko ty byłeś przeciwko sobie?

/obudź się, który śpisz, a zajaśnieje ci światło/

Obudź się, nim będzie za późno.